ಹೀಗೇಕೆ?...

ಸುಳಿವು ಕೊಡದೇ ಸುರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿದ
ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಒ ದ್ದೆಯಾದೇವೆಂದು ಯಾವುದೋ
ಸೂರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಅತ್ತಿತ್ತ
ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಮಗುವೊಂದು ಕಂಡಿತ್ತು
ಮಳೆಯ ನೀರಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಾ
ಆಡುತ್ತಾ ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಆ
ಮಗುವಿನ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ
ತುಂಬಿದ್ದ ಸಂತಸ ನಮಗ್ಯಾಕಿಲ್ಲ.

ಅದೇನೋ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ
ಏನೋ ನೆನಪಾದಾಂತಾಗಿ
ನಗುವೊಂದು ಚಿಮ್ಮಿರಲು
ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದು ಬಂತು ಬಾಣದಂತೆ
'ಇದೇನಿದು ಸುಮ್ಮನೇ ನಗುವುದೆಂದರೇನು?'
ಬಣದ ಚಿಟ್ಟೆಯ ಕಂಡು ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ
ನಗುವುದಲ್ಲ ಮಗು, ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಅತ್ತಿತ್ತ ಹೊರಳಾಡಿ ಹೂ ನಗೆ
ಸೂಸುವ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಇರುವ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನಮಗ್ಯಾಕಿಲ್ಲ?

ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲ ಭಾರ ವಾಗಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ನೀರು ಹರಿದಿತ್ತು
ತಕ್ಷಣ ತೂರಿಬಂದ ನೂರಾರು
ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೊಂದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರ
ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ.
ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೇ ಮಗುವು
ಅಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಪ್ರೀತಿ
ತೋರಿಸಿ ಮುದ್ದುಗ ರೆವರಲ್ಲ
ಮಗುವಿಗೆ ಸಿಕ್ಕುವ ಆ ಪ್ರೀತಿ ನಮಗ್ಯಾಕಿಲ್ಲ?

ಮನದಲ್ಲಿದ್ದವು ಮಾತುಗಳು ನೂರಾರು
ಕೇಳಲಾರೆವಂದರು ಕೆಲವರು
ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದರು ಹಲವರು
ಅರ್ಥವೇ ಇಲ್ಲ ಈ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಎಂದರು
ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು..
ಮಗುವೊಂದು ಮುದ್ದು ಮಾತು
ಗಳನ್ನಾಡುತ್ತಿರುವುದ ಕೇಳಿ
ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ

ಕೊನೆಗೂ ಮನದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿತ್ತು
ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ "ಇದು ಹೀಗೇಕೆ??"


ನಾನು ಮತ್ತು ಗೆಳತಿ ರೇಖಾ ಒಮ್ಮೆ ಜಯನಗರದಲ್ಲಿ ಅಲೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಸುಳಿವು ಕೊಡದೇ ಮಳೆ ಸುರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗ ಅಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ನಿಂತಾಗ ಆಡುತ್ತಿರುವ ಮಗುವನ್ನು ಕಂಡು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಬಂದ ಮಾತುಗಳಿವು... ರೂಮಿಗೆ ಹೋದವಳೇ ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಿ ಅವಳ ಮುಂದಿತ್ತಾಗ ಅವಳ ಮನದ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಹೇಳಿರುವೆನೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ನನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು... ಇದಾಗಿ ವರ್ಷವೇ ಕಳೆದಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಆ ಘಟನೆ ಇನ್ನೂ ಮನದಲ್ಲಿ ಹಸಿರು.. ಇದು ಅವಳ favourite ಕವನ...