ಹೊಸ ವರುಷ

ಬೆಳ್ಳನೆ ಬೆಳಗಾಯಿತು
ನವ ವರುಷದ ಹೊಸ ಗಾಳಿಗೆ
ಇದೀಗ ಅರಳಿದ ಹೊಸ ಹೂಗಳ ಲಾಸ್ಯ
ಮುಗಿಲಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಾರುತಿರುವ
ಹಕ್ಕಿ ಹಿಂಡು ಬರೆಯ ಹೊರಟಿದೆ
ಹೊಸ ವರುಷಕೆ ಹೊಸ ಭಾಷ್ಯ
ಇರುಳ ಕತ್ತಲೆಯ ಕಳೆದು
ನಿನ್ನೆಗಳ ಹಳೆ ಕೊಳೆಯ ತೊಳೆದು
ಎಳೆ ಹುಲ್ಲ ಮೇಲೆ ಇಬ್ಬನಿಯ ಮುತ್ತು ಹಾಸಿ
ನಡೆಯಿರೆನ್ನುತಿದೆ ಹೊಸತೊಂದು ದಾರಿ
ಹೊಸ ವರುಷದ ನವ ಕಿರಣ
ನೆಲಕೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು
ಬೆಳ್ಳನೆ ಬೆಳಗಾಯಿತು .

*********

ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಶುಭಾಶಯಗಳು .

ದೀಪ ಹಚ್ಚಬೇಕು

ಸೂರ್ಯ ಜಾರುತಿರುವನು
ಪಡುವಣದ ಬಾನಿನಂಚಲ್ಲಿ
ಹಕ್ಕಿ ಗೂಡು ಸೇರುವ ಹೊತ್ತು
ಬಾನಲ್ಲೂ ಅದೆಂಥದೋ ಮೌನದ ಛಾಪಿನೊತ್ತು
ಸೂರ್ಯ ಮರೆಯಾದಂತೆ ಮಂದವಾಗುತ್ತಿದೆ
ಒಳಗೆ ತೂರಿ ಬರುತಿದ್ದ ಬೆಳಕೂ.
ದೇವರ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಏಕೋ ಎಣ್ಣೆಯಿಲ್ಲದ ಪ್ರಣತಿ
ಮತ್ತಲ್ಲಿ ನಾ ಕುಳಿತು ಹಾಡಬೇಕಿದೆ ಭಕ್ತಿ ಭಾವದ ಹಾಡು.
ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಲಿದೆ
ದೀಪ ಹಚ್ಚಬೇಕು
ಮನೆಯೊಳಗೆ
ಕತ್ತಲಾವರಿಸುವ ಮುನ್ನ.

ಚುಕ್ಕಿ ಚಂದ್ರಮರಿಲ್ಲದ ಬಾನು
ಮಸುಕಾಗುತಿದೆ ನೀಲಿಯೂ ತಾನು
ಸುತ್ತಲೂ ಮುಸುಕುತ್ತಿದೆ ಮಬ್ಬು
ನೋಟಕ್ಕೆ ಎಳೆಯುತ್ತ ಮಿತಿಯೆಂಬ ಗೆರೆಯ.
ಕಣ್ಣಿಗೋ ಕನಸಿಗೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬುವ ತವಕ
ಮತ್ತಲ್ಲಿ ನಾ ಹುಡುಕಿ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಬೇಕಿದೆ
ಚೆಲ್ಲಿ ಚದುರಿದ ಕನಸುಗಳನು.
ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಲಿದೆ
ದೀಪ ಹಚ್ಚಬೇಕು
ಕಣ್ಣೊಳಗೆ
ಕತ್ತಲಾವರಿಸುವ ಮುನ್ನ.

ಮನಕಿಲ್ಲ ದಣಿವಿನ ಇರುವಿನರಿವು
ಅಲ್ಲೆಂತದೋ ಯೋಚನೆಗಳ ಝರಿ
ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಕವಲೊಡೆದು ಮಲಗಿರಲು ಈ ದಾರಿ ಆ ದಾರಿ
ಸಾಗುವುದೆಲ್ಲೆಂದು ತಿಳಿಯದೇ
ಬೆಳಕು ಕತ್ತಲೆಯಾಟದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗುವೆನೆಂಬ ದಿಗಿಲು.
ಎತ್ತ ಸಾಗುಬೇಕೆನ್ನುವುದನರಿತು
ಮತ್ತಲ್ಲಿ ನಾ ಮುನ್ನಡೆದು ಮುಟ್ಟಬೇಕಿದೆ ಗುರಿಯ
ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಲಿದೆ
ದೀಪ ಹಚ್ಚಬೇಕು
ಮನದೊಳಗೆ
ಕತ್ತಲಾವರಿಸುವ ಮುನ್ನ.

ಹಳೇ ದಾರಿ - ಹೊಸ ಭಾವ

ದಿನವೂ ಸಾಗುವುದು ಅದೇ
ಹಳೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ,
ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಹಳತು
ಮನಸಿಗೆ ಬರುವ ಭಾವನೆಯೂ ನಿತ್ಯ ಅದೇ ಹಳತು,
ಮತ್ತದೇ ದಾರಿ ಮತ್ತದೇ ನಿಶ್ಚಲ ನಿರ್ಜೀವ ರಾಶಿಯೆಂದು.

ಇಂದೂ ನಡೆದು ಬಂದಿದ್ದು ಮತ್ತದೇ ಹಳೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ,
ಆದರಿಂದು ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಸ ಹೊಸದು,
ನವ್ಯ ಭಾವನೆಗಳ ಪುಳಕ ಮನದಲ್ಲಿ
ಹೊಸತೊಂದು ನೋಟ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಸುತ್ತಲಿನ ಗಾಳಿ ಹಳತಲ್ಲ ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸದು
ನೀಲಿ ನಭದಲ್ಲಿ ತೇಲುತಿರುವ
ಬೆಳ್ಳಿ ಮೋಡವೂ ಹಳತಲ್ಲ, ಎಂಥ ನವ್ಯ ಸೊಗಸು
ಆಚೆ ಮನೆಯ ಗಿಡದಲ್ಲಿ
ಇಂದು ಅರಳಿದೆಯಲ್ಲ ಹೊಸ ಹೂವೊಂದು
ದಾರಿ ಪಕ್ಕದ ಮರದೆಡೆಯಿಂದ
ಕೇಳಿತಲ್ಲ ಹೊಸತೊಂದು ಹಕ್ಕಿಯ ಚಿಲಿಪಿಲಿ
ಆ ಮೂಲೆ ಮನೆಯ ಚಾವಣಿಯಲ್ಲೊಂದು ಜೇನು ಗೂಡು
ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು ನಿನ್ನೆ ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅದನಲ್ಲಿ ?

ಏನಿಂದು ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಸ ಹೊಸತು
ಹಳೆಯದರಲ್ಲಿ ಹೊಸತನವ ಕಾಣುವ
ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಪ್ರೀತಿ ಹೊಸತು
ಅದೇ ಹಳೆಯ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ
ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿನ ನೋಟ ಹೊಸತೇ ?
ನನ್ನೊಳಗಿನ ನನಗೆ ಹೊಸತನವೇ ?
ಮನದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನೆಗಳ ನೆನಪಿನ ಹಂಗಿಲ್ಲವಿಂದು
ನಡೆದು ಬಂದರೂ ಮತ್ತದೇ ಹಳೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ.
ಮನದಲ್ಲಿ ನಾಳೆಗಳ ಅರಿವಿಲ್ಲ ದಿಗಿಲಿಲ್ಲವಿಂದು
ನಾಳೆ ನಡೆಯುವುದಾದರೂ ಅದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ.

ಮತ್ತದೇ ಹಳೆಯ ದಾರಿಯೆಂಬ ಹಳೇ ಭಾವವಿರಲಿಲ್ಲ
ಇಂದು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿ ಬಂದಾಗ
ನಿಶ್ಚಲ ದಾರಿಗೂ ಜೀವಕಳೆಯಿತ್ತು
ಎಲ್ಲವೂ ನಿತ್ಯ ನೂತನವೆನಿಸಿತ್ತು ನನ್ನಲ್ಲಿ ನಾ ಹೊಸತನವ ಕಂಡಾಗ
ತುಟಿಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸದೊಂದು ಹೂ ನಗೆಯಿತ್ತು
ಮನದೊಳಗೊಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ..

ಮೌನ ಬೇಕಿದೆ

ಮೌನ ಬೇಕಿತ್ತು ನನಗೆ
ಆದರೆ ಮನಸು ಕೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ
ಬರೀ ಮಾತು ಬರೀ ಮಾತು
ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ.
ಕಡಲ ತೀರದ ಮರಳಿನ
ಮೇಲೆ ಸದ್ದಾಗದಂತೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ
ಮೌನ ಬೇಕಿದೆ ನನಗೆ
ಆದರೆ ನನ್ನದೋ ಮೌನವೆಂದರೇನೆಂದು
ಅರಿಯದ ಮನಸು,
ಬರೀ ಮಾತು ಬರೀ ಮಾತು
ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ.
ಸುತ್ತಲೂ ನಿಶ್ಶಬ್ದ ನೀರವತೆ
ಕಡಲದೂ ತಾನಿಂದು ಏಕೋ ಮೌನ ತಾಳಿದೆ
ನನ್ನಿಂಗಿತವ ಅರಿತಂತೆ
ಅಲೆಗಳೂ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಿವೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದಂತೆ
ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೊಂದಿಷ್ಟು ಹನಿಯ ಸೋಕಿಸಿ
ನನಗೂ ಬೇಕಿದೆ ಮೌನ,
ಆದರೆ ಮನಸೊಂದು ಕೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ ಏಕೋ
ಬರೀ ಮಾತು ಬರೀ ಮಾತು
ಮನಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ.
ಗಾಳಿಯ ಕೂಗಿಲ್ಲ,
ನೊರೆಯುಕ್ಕಿ ಬಂದಂತೆ
ಸದ್ದಾಗಿಸುವ ಅಲೆಗಳಂಚಿನ ಗುಳ್ಳೆಗಳಿಲ್ಲ
ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಮೌನ
ನನಗೂ ಅದೇಕೋ ಬೇಕೆನಿಸುತಿದೆ ಮೌನ
ಆದರೆ ಮನಸು ಕೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ
ಬರೀ ಮಾತು ಬರೀ ಮಾತು
ಮನಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ.
ಕಡಲ ತೀರದ ಸಂಜೆ ಇಂದು
ಭಾರವಾಗಿದೆ ಏಕೋ
ಮೌನವೋ ? ಮಾತೋ ? ಎಂಬ
ಗೊಂದಲವು ತುಂಬಿರಲು
ಮನದೊಳಗೆ
ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯನೂ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ
ಮೌನವಾಗಿ ಮಲಗಿದ ಕಡಲೊಳಗೆ
ನನ್ನ ಕಾಲಡಿಗೆ ಜಾರುತ್ತಿರುವ ಮರಳಿನಂತೆ.
ಕೂಗಿ ಕರೆದು
ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಅವನನ್ನು ,
ಮೌನವೇ ಸಾಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ ನನಗೆ ಏಕೋ
ಆದರೂ ಮನಸು ಕೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ
ಬರೀ ಮಾತು ಬರೀ ಮಾತು
ಮನಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ...

ಬೆಟ್ಟದ ಚಂದಿರ

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಶಶಾಂಕನ ಫೋನ್ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸಹತ್ತಿತ್ತು. ಶಶಾಂಕ ನಾಳೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈ ಆರು ತಿಂಗಳು ಅವನಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದೆನಾ? ನಂಗೇ ಅನುಮಾನವಾಯ್ತು. ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸಿದೆನೋ ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆರು ತಿಂಗಳೋ? ಆರು ವರ್ಷವೋ? ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ವಾರದ ಹಿಂದೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಬರುವ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದಾಗ ನಂಬೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ನಾನು. ಸುಮ್ನೇ ತಮಾಷೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ದಾನಾ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಇವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಹೊರಟಿರುವ ವಿಚಾರ ತಿಳಿಸಿದಾಗಲೇ ಹೌದೆನಿಸಿದ್ದು.

ಮತ್ತೆ ಏನೇನೋ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲ. ಸ್ವರ ಮಲಗುವ ಹೊತ್ತಾಯಿತು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅಲ್ಲೇ ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಮುದ್ಡಿಸುತ್ತಾ ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆ. ಕಿಟಕಿಯ ಬಾಗಿಲುಗಳು ತೆರೆದಿದ್ದರಿಂದ ತಣ್ಣನೆಯ ಸುಳಿಗಾಳಿ ಸುಯ್ಯನೆ ಬೀಸಿ ಬಂತು. ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಯ ಜೊತೆ ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಕಂಪು ಕೂಡ ಸೂಸಿ ಮನಸ್ಸು ಉಲ್ಲಸಿತವಾದಂತಾಯ್ತು. ಲೈಟ್ ಹಾಕಿರದಿದ್ದರೂ ರೂಮಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಬೆಳಕು ತುಂಬಿತ್ತು.

ಸ್ವರಳನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿ "ಈಗ ಮಾತಾಡೋ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಮಲ್ಕೋಬೇಕು ಜಾಣಮರಿ ಥರ" ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೊದಿಕೆ ಸರಿ ಮಾಡಿ ಹಣೆಗೊಂದು ಮುತ್ತಿಟ್ಟೆ. ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚೋಣವೆಂದು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತೆ.

ಹೊರಗೆಲ್ಲ ಉಕ್ಕಿ ಬಂದ ನೊರೆ ಹಾಲಿನಂಥ ಬೆಳದಿಂಗಳು. ಹುಣ್ಣಿಮೆಯಾ ಇವತ್ತು? ಏನೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ವಾರ ದಿನಗಳ ಲೆಕ್ಕವೇ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿರುವಾಗ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಅಮವಾಸ್ಯೆಗಳ ಅರಿವಾದರೂ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರಬೇಕು ನನಗೆ. ಪೂರ್ಣ ಚಂದಿರ ಮಾತ್ರ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ.

ಮತ್ತೆ ತಿಳಿಯಾದ ಕಿರುಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ಬಂತು. ಗಾಳಿಯೊಡನೆ ಬಂದ ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲೆಯ ಕಂಪು ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬಳುಕಿ ನಿಂತ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡದ ಇರುಹನ್ನು ನೆನಪಿಸಲೆಂದೇ ಪದೇ ಪದೇ ನನ್ನ ಮೂಗಿಗೆ ಸೋಕುತ್ತಿದೆಯೇನೊ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಹಾಗೆಯೇ ಕಣ್ಣು ಹೊರಳಿಸಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡದತ್ತ ನೋಡಿದೆ ಗಿಡದ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಹೂವಿತ್ತು. ಚಂದ್ರನ ತಿಂಗಳ ಬೆಳಕಿನ ಬಿಳುಪಿಗಿಂತ ತಾನೇನು ಕಮ್ಮಿ ಎಂದು ಪಂದ್ಯ ಕಟ್ಟಿದೆಯೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಹೂಗಳು ಬಿರಿದು ಅರಳಿದ್ದವು.

ಅಬ್ಬಾ ! ಅದೆಷ್ಟು ಬೇಗ 4 ವರ್ಷಗಳಾದವು. ಈ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡ 4 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದು. ಮೊದಲ ದಿನ ಈ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಶಶಾಂಕ ತನ್ನೊಡನೆ ಪುಟ್ಟ ಗಿಡವೊಂದನ್ನು ತಂದಿದ್ದ. ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಡುವ ಮೊದಲು ಗಿಡವನ್ನು ನೆಟ್ಟು, ನಮ್ಮ ಜೀವನವೆಲ್ಲ ಈ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳ ತುಂಬಿರಲಿ ಅಂತ ನಕ್ಕಿದ್ದ. ಎಷ್ಟು ಕುದ್ದು ಹೋಗಿದ್ದೆ ನಾನು.

ನಾನು ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ನೆನಪಿನ ತೇರನ್ನು ಎಳೆಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದರೆ ಚಂದ್ರ ಮಾತ್ರ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ಬೆಳ್ಳಗೆ ನಗುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ. ಆ ಚಂದ್ರನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹಾಗೇ ಥಟ್ಟನೆ ಶಶಾಂಕನ ಮುಖ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂತು.

ಎಂಥ ನಗು ಅವನದು, ಎಂಥವರನ್ನೂ ಮೋಡಿ ಮಾಡುವಂತಹದು. ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಚಂದ್ರನಷ್ಟು ಬಿಳುಪಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸದಾ ನಗು ಸೂಸುವ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅದೇನೊ ಕಾಂತಿ, ಆಕರ್ಷಣೆ. ನಾಲ್ಕು ಜನರಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುವಂಥ ಕಾಯ.

ಮೊದಲ ಬಾರಿ ನೋಡಿದಾಗಲೇ ನಾನು ಕಣ್ಣರಳಿಸಿದ್ದೆ. ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟು ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ಆಗಲೇ ನಂಗೆ ಅವನು ಒಪ್ಪಿಗೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಏನಾದರೂ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ ಅಂತ ಕೂರಿಸಿದಾಗ ನಂಗೆ ಬಾಯೆಲ್ಲ ಒಣಗಿಹೋದ ಹಾಗಾಗಿತ್ತು. ಅವನೂ ಜಾಸ್ತಿ ಏನೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಏನೋ ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡವನಂತೆ, ಹೇಳಲು ಆಗದೇ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವವನಂತೆ ಕಾಣಿಸಿದ ನಂಗೆ.

ಮತ್ತೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಾಗಿದೆಯೆಂದು ಸುದ್ದಿ ಬಂದಾಗ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಖುಷಿಯಾದರೂ ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಸಾಧಾರಣ ರೂಪಿಗೂ ಶಶಾಂಕನಿಗೂ ಸರಿ ಹೋಗುತ್ತದೆಯೇ ಎಂದು. ಮತ್ತೆ ಅರೆ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಯೊಚನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದೆ.

ಮತ್ತೆ 15 ದಿನಗಳಿಗೆ ಮದುವೆಯೆಲ್ಲ ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದುಹೋಗಿತ್ತು.

ಮದುವೆಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಒಂದು ದಿನ ಏನೋ ಮಾತಾಡಬೇಕೆಂದು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಶಶಾಂಕ. ಏನನ್ನೋ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬ ಭಾವವನ್ನು ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದೆ ನಾನು. ಆದರೆ ಭಾವಿ ಅಳಿಯನ ಉಪಚಾರದಲ್ಲಿ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ತೊಡಗಿ ನನ್ನೊಡನೆ ಒಂದು ಮಾತಾಡಲೂ ಅವಕಾಶ ಕೊಡದೆ ಕಳಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.

ನಾನಂತೂ ಹೆಚ್ಚು ಯೋಚಿಸದೇ ಹೀಗೆಯೇ ಆಕಾಶದ ಚಂದ್ರನನ್ನು ಶಶಾಂಕನಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡು ಕನಸಿನ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ತಿರುಗಾಡಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದೆ.

ಮದುವೆ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದು ತವರಿನಿಂದ ಬೀಳ್ಕೊಡುವಾಗ ಬಿಕ್ಕಳಿಸುತ್ತಾ ನಾನು ಅವನೊಡನೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಾಗ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವನ್ನು ಸಂತೈಸುವಂತೆ ಸಂತೈಸಿದ್ದ ಅವನು ನನ್ನನ್ನು.

ಹಾಗೆ ಹೊರಟು ಬರುವಾಗ ಒಂದು ಕಹಿ ಸತ್ಯವನ್ನು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದ. "ಪ್ರೀತಿ ಅವತ್ತಿಂದ ನಿಂಗೆ ಹೆಳಬೇಕು ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟೆ. ಆದರೆ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ಹೇಳದೇ ಹಾಗೆ ಮುಚ್ಚಿಡುವುದಕ್ಕೆ ನಂಗಿಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಸಸಿಯೊಂದನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಶುಭ ಹಾರೈಸಿದಳಲ್ಲ ಅವಳು ಯಾರು ಗೊತ್ತಾ? ಗೆಳತಿ ಎಂದು ಪರಿಚಯಿಸಿದೆನಲ್ಲ. ಅವಳು ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ಹುಡುಗಿ. ಸಂಗೀತದ ಸ್ವರಗಳಂತೆ ಮಧುರ ಪ್ರೀತಿ ನಮ್ಮದಾಗಿದ್ದರೂ ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಅವಳು ಬೇರೆಯವನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ನನ್ನ ಬಾಳಿಂದ ಸರಿದುಹೋದಳು. ಬಂದಿದ್ದನ್ನು ಬಂದ ಹಾಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ನಾವು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಸುಖಜೀವನದ ಶುಭ ಹಾರೈಸಿ ಬೇರೆಯಾದೆವು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನಿಂಗೆ ಯಾಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯ ಯಾವುದೇ ಸುಳ್ಳಿಗೆ, ಅಪನಂಬಿಕೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿರಬಾರದು. ನಂಗೆ ಆಗಿ ಹೋಗಿದ್ದನ್ನು ನೆನೆದು ಕೊರಗಿ ಈಗ ಇದ್ದಿದ್ದನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ ವಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಈಗ ಬರೀ ನೀನೆ ನೀನು ತುಂಬಿದ್ದೀಯ. ನಿನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತುಹೋಗಿರುವ ಹಾಡನ್ನು ಹಾಡುವ ಆಸೆ ಇದೆ ನಂಗೆ. ನನ್ನ ಹಾಡಿಗೆ ಸ್ವರವಾಗುತ್ತೀಯ ತಾನೇ?

ಅವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಹಾಡು ಸ್ವರ ಲಯ ತಾಳಗಳೆಲ್ಲ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿ ಅಪಸ್ವರವಾಗಿತ್ತು. ಕಟ್ಟಿದ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲ ಚೂರಾದಂತೆ ಕಂಡಿತ್ತು. ಅವನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ ಕಣ್ಣ ನೀರಿಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳ ಮೌನವನ್ನು ಅವನು ಅವನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಏನೆಂದು ಉತ್ತರ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಮತ್ತೆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡದತ್ತ ನೋಡಿದೆ. ಗಾಳಿಗೆ ಹೂಗಳು ಮೆಲ್ಲನೆ ಅಲುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಮತ್ತೆ ಆ ದಿನಗಳೆಲ್ಲ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂದವು. ಒಂದು ದಿನವೂ ನಾನು ಆ ಗಿಡಕ್ಕೆ ನೀರು ಹಾಕಿದ್ದು ನೆನಪು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಕೊಟ್ಟ ಗಿಡಕ್ಕೆ ನಾನ್ಯಾಕೆ ನೀರೆರೆಯಲಿ ಎಂಬ ಮನೋಭಾವ ನಂದು. ಹೋಗಲಿ ಗಿಡ ಹೂ ಬಿಡಲು ಶುರುವಾದಾಗ ತಪ್ಪಿಯೂ ಒಂದು ಹೂ ಕೊಯ್ದು ಮುಡಿಗಿಟ್ಟವಳಲ್ಲ. ಶಶಾಂಕನೇ ಹೂ ಕೊಯ್ದು ಮಾಲೆ ಮಾಡಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಕೈಗಿಟ್ಟರೆ ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಟ್ಟು ಭಿರ ಭಿರನೆ ನಡೆದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ದುರಹಂಕಾರ ನಂಗೆ. ಆದರೂ ಶಶಾಂಕ ಒಂಚೂರೂ ಬೇಸರಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ಅದು ಹೇಗೆ ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತಿದ್ದ? ತಾಳ್ಮೆ ಅಂದರೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯಬೇಕು.

ಮನೆಯಿಂದ ಎಂದೂ ದೂರವಿದ್ದು ಅಭ್ಯಾಸವಿರದ ನಾನು ಮೊದ ಮೊದಲು ಎಲ್ಲರ ನೆನಪಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿಯಂತೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಮಾಧಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಒಂದೊಂದು ದಿನ ನಾನು ಅಡುಗೆಯನ್ನೂ ಮಾಡದೇ ಮುಸಿ ಮುಸಿ ಅಳುತ್ತ ಕೂತಿದ್ದರೆ ಒಂಚೂರೂ ಗದರದೇ ಮೆಲ್ಲನೆ ತಿಳಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ನಾನೆಂಥ ಸ್ವಾರ್ತಿ. ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಅವನು ಅಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸ್ಪಂದಿಸಿದರೂ ನಾನು ಮಾತ್ರ ಅವನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೇ ತಳ್ಳಿ ಹಾಕಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ.

ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಲ ಅಂದಿದ್ದ ಅವನು "ನಿಂಗೆ ಏನಾದರೂ ಹೇಳುವುದಿದ್ದರೆ ಹೇಳಿಬೀಡು. ಹೀಗೆ ಮೌನವಾಗಿದ್ದು ನನ್ನನ್ನು ಸುಡಬೇಡ" ಎಂದು. ಅದಕ್ಕೂ ನಾನು ಮಾತಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.

ಸ್ವರ ಹುಟ್ಟುವಾಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ . ಒಳ್ಳೇ ನನ್ನಮ್ಮನಂತೆ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ನಂಗೆ ಒಂಚೂರೂ ಬೇಸರ ಹುಟ್ಟದಂತೆ ಏನೆಲ್ಲಾ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಎಂಥ ಮಾಧುರ್ಯಭರಿತ ಧ್ವನಿ ಅವನದು. " ನೀನಿಲ್ಲದೇ ನನಗೇನಿದೆ ...." ಎಂದು ಅವನು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಯವುದೋ ಬೇರೆ ಲೋಕವೇ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದಂತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು ನನಗೆ. ಆದರೂ ನಾನು ಭಾವನೆಗಳೇ ಇಲ್ಲದವಳಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ಅಷ್ಟಾದರೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅವನೆಡೆಗಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸದೇ ಒಣಜಂಭ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಎಲ್ಲ ನೆನಪಾಗಿ ಅಳು ಬಂತು. ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಏನೂ ಮುಚ್ಚಿಡದೆ ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಹಗುರಾಗಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಸೆಲೆಯಾಗಿರುವವನನ್ನು ನಾನ್ಯಾಕೆ ಯಾವಾಗಲೂ ದೂರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದೆ? ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಚಮಚದಷ್ಟು ಕಹಿ ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಂದು, ಮುಂದೆ ಸಿಹಿ ತುಂಬಿದ ಕೊಪ್ಪರಿಗೆಯೇ ಇದ್ದರೂ ಕಹಿ ತಿಂದು ಬಾಯೆಲ್ಲ ಕಹಿಯಾಯಿತೆಂದು ಹಳಿಯುತ್ತಾ ಕಾಲ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೇನಲ್ಲ, ನನ್ನ ಬುದ್ಧಿಗೇನು ಗ್ರಹಣ ಕವಿದಿದೆ? ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಅವನಿಗೆಷ್ಟು ನೋವು ಕೊಟ್ಟೆ ನಾನು. ಇವೆಲ್ಲ ಯಾಕಾಗಿ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಈ ಆರು ತಿಂಗಳು ನನ್ನ ಕಣ್ತೆರೆಸಿತಾ? ಅವನಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲ ಬರೀ ಶೂನ್ಯ, ಬರೀ ಕತ್ತಲು, ನನಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿತಾ? ಏನೂ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಬರೀ ಅಳುವೊಂದು ಒತ್ತಿ ಬರುತ್ತಿದೆ.

ತರಚುಗಾಯವ ಕೆರೆದು ಹುಣ್ಣನಾಗಿಪುದು ಕಪಿ ।
ಕೊರತೆಯೊಂದನು ನೀನು ನೆನೆನೆನೆದು ಕೆರಳಿ ।।
ಧರೆಯೆಲ್ಲವನು ಶಪಿಸಿ ಮನದಿ ನರಕವ ನಿಲಿಸಿ ।
ನರಳುವುದು ಬದುಕೇನೊ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।

ಕಗ್ಗದ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳು ನೆನಪಾದವು. ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನನ್ನಂಥವರನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಬರೆದಿದ್ದಾ?

ಆಕಾಶ ನೋಡಿದೆ ಚಂದ್ರ ಇನ್ನೂ ನಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಗೊಂದಲಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಿ ಹಾಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾನಾ? ಅಥವಾ ನನ್ನೆಲ್ಲ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸಿಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ನನ್ನತ್ತ ನಗು ಬೀರುತ್ತಾನಲ್ಲ ಶಶಾಂಕ ಅಂಥ ನಗೆಯಾ ಅದು?

"ಅಮ್ಮ" ಸ್ವರ ಕರೆದಿದ್ದು ಕೇಳಿ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿದೆ. "ಪುಟ್ಟ ಇನ್ನೂ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿಲ್ವ ನೀನು? ನಾಳೆ ಅಪ್ಪ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಬೇಗ ಏಳಲ್ವ ನೀನು? ಮಲಗು ಈಗ" ಅನ್ನುತ್ತಾ ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆಯನ್ನು ಎಳೆದು ಅವಳು ಮಲಗಿದ್ದೆಡೆ ಹೋದೆ.

"ಅಮ್ಮ ಯಾಕೆ ಪರದೆಯನ್ನು ಪೂರ್ತಿ ಮುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟೆ? ಚಂದ್ರ ಕಾಣುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ ಈಗ. ಚಂದ್ರ ಕಾಣೋ ಹಾಗೆ ಪರದೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಎಳೆಯಮ್ಮ. ನೋಡುತ್ತಾ ಹಾಗೆ ಮಲಗುತ್ತೀನಿ". ಅರೆ! ನನ್ನ ಮಗಳಾ ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಿರೋದು? ನಾನೂ ನನ್ನಮ್ಮಂಗೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೆ ಅಲ್ವಾ? ಪರದೆಯನ್ನು ಚೂರು ಸರಿಸುತ್ತಾ ಯೋಚಿಸಿದೆ. ರಾತ್ರಿ ಕಿಟಕಿಯಾಚೆ ಚಂದ್ರನನ್ನೋ ತಾರೆಯನ್ನೋ ನೋಡುತ್ತಾ ಮಲಗುವುದೇ ನಂಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಿತ್ತು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಚಂದ್ರನನ್ನು ತೋರಿಸು ಎಂದು ಹಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಚಂದ್ರನ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅತಿಯಾದ ಮೋಹವಿತ್ತು, ಮನದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿತ್ತು. ಯಾವಾಗಲೂ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಪೀಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ನಂಗೆ ಚಂದ್ರನನ್ನು ತಂದುಕೊಡು ಎಂದು. ಆಗಲೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು "ಚಂದ್ರ ಬಹಳ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾನೆ ಪುಟ್ಟ. ನಮ್ಮ ಕೈಗೆ ಎಟುಕೋದಿಲ್ಲ. ತರುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ" ಎಂದು. ನಾನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ "ಚಂದ್ರ ತುಂಬಾ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿದ್ದಾನ? ಎಷ್ಟು ಎತ್ತರ ಅದು?"ಅಮ್ಮ ಯೋಚಿಸಿ ಹೇಳಿದ್ದಳು "ನೀನು ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬೆಟ್ಟ ಕಾಣುತ್ತದಲ್ಲ ಅಷ್ಟು ಎತ್ತರ". ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದ ಬೆಟ್ಟ ಎಂದರೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅತಿ ಎತ್ತರದ್ದು, ನಮ್ಮ ಊಹೆಗೆ ನಿಲುಕದಷ್ಟು ಎತ್ತರದ್ದು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿತ್ತು ಬಹುಶಃ. ಅದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಹಾಗೆಂದಿದ್ದಳೇನೋ .

ಮತ್ತೆ ನಾನು ಸಿಕ್ಕಲಾರದ ಚಂದ್ರ ನಿಗಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗಲೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. "ಯಾಕೆ ಅಳ್ತೀಯ? ನಿಂಗೆ ಗೊತ್ತಾ ರಾತ್ರಿ ನೀನು ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ ಆ ಬೆಟ್ಟದ ಚಂದಿರ ಬೆಟ್ಟದಿಂದಿಳಿದು ತಂಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತ ಕೆಳಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ನೀನಾಗ ಅವನ್ನನ್ನು ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಮನಸೋ ಇಚ್ಛೆ ಆಡಬಹುದು. ನೀನು ಮಲಗದೇ ಹೀಗೆ ಅಳುತ್ತ ಕೂತಿದ್ದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ಚಂದಿರ ಹಾದು ಹೋದರೂ ನಿನ್ನ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕುವುದೇ ಇಲ್ಲ". ಹೌದೆಂದೆನಿಸಿ ನಾನು ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ಮಲಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಬೆಟ್ಟದ ಚಂದಿರನ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತ.

ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೂ ಇದೇ ಕಥೆ ಹೇಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ಆ ಕಥೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಸತ್ಯ ಅನ್ನಿಸಿತು. " ಹೀಗೆ ಅಳುತ್ತ ಕೂತಿದ್ದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೇ ಚಂದಿರ ಹಾದು ಹೋದರೂ ನಿನ್ನ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕುವುದೇ ಇಲ್ಲ " ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಗಿದಂತಾಯ್ತು. "ಅಮ್ಮ ಹಾಗಾದರೆ ಬೇಗ ಮಲಗೋಣ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಚಂದ್ರ ಬೆಟ್ಟದಿಂದಿಳಿದು ಬಂದರೂ ನಮ್ಮ ಕೈ ಗೆ ಸಿಗದೆ ಹೋದ್ರೆ ಕಷ್ಟ". ಸ್ವರ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು.

"ಹೌದು ಚಂದ್ರನನ್ನು ಈ ಬಾರಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು . ಚಂದಿರ ಬೆಟ್ಟದಿಂದಿಳಿದು ಬಂದಾಗ ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡುಬಿಡಬೇಕು. ಹಳೆಯದೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಚಂದಿರನೊಂದಿಗೆ ಹೊಸ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಬೇಕು." ನನ್ನಮನಸ್ಸು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿತು . "ಸರಿ ಪುಟ್ಟ ಮಲಗೋಣ ಈಗ" ಅನ್ನುತ್ತಾ ಹೊದಿಕೆಯೊಳಗೆ ತೂರಿಕೊಂಡೆ. ಮನಸ್ಸಿನ ಗೊಂದಲಗಳೆಲ್ಲ ದೂರಾಗಿ ಸಮಧಾನವಾದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಸುತ್ತಲೂ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಪರಿಮಳದ ತಂಪು ಗಾಳಿ ಹರಡಿತ್ತು. ಚಂದ್ರನ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕನಸಿಸುತ್ತ ಮಲಗಿದ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಹಿತವಾದ ನಿದ್ರೆ ಅವರಿಸಿತು.

ನಾ ನೆಟ್ಟ ಹೂ ಬಳ್ಳಿ

ಮನೆಯಂಗಳದ
ತಗ್ಗಿನಂಚಿನಲ್ಲಿ
ನಾ ನೆಟ್ಟ ಹೂ ಬಳ್ಳಿ
ಹೂ ಬಿಟ್ಟಿದೆಯಂತೆ,
ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂವು
ತಿಳಿಯಾದ ಪರಿಮಳ ಬೀರುತ್ತಾ
ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿದೆಯಂತೆ

ಮತ್ತೆ ನಾ ಕೇಳಿದೆ ಬಿಟ್ಟ
ಹೂಗಳೆಷ್ಟು?
ಬಣ್ಣ ಬರೀ ಹಳದಿಯೆ
ಅಂಚಿಗೆ ಕೆಂಪಿಲ್ಲವೇ?
ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತಿರುವ
ಮೊಗ್ಗುಗಳೆಷ್ಟು?
ಎಂಥ ಸೊಬಗದು ಆ
ಬಳ್ಳಿಗಂಟಿದ ಪುಟ್ಟ ಹೂವಿನದು?

ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ಒಂದೇ ಒಂದು
ಪುಟ್ಟ ಹೂವಂತೆ
ಬಣ್ಣ ಬರಿಯ ಹಳದಿಯಂತೆ
ಮತ್ತೆ ಬಳ್ಳಿಗಂಟಿ
ಮೊಗ್ಗಿಲ್ಲವಂತೆ
ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ ಹೂವಿನ ಮೋಡಿಯಂತೆ

ಮತ್ತೆ ನಾ ಕೇಳಿದೆ ಹೂವಿಗೆ
ಮುತ್ತಿದ್ದ ದುಂಬಿಗಳೆಷ್ಟು?
ಅಷ್ಟು ಚೆಲುವೆ ನಾ ನೆಟ್ಟ
ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟ ಒಂಟಿ
ಹೂವಿನದು?
ಹೂವ ಹೊತ್ತು ಬಳ್ಳಿಯೂ
ನಗುತಿರಬಹುದಲ್ಲ
ಬಳ್ಳಿ ಚಿಗುರಿದೆಯೆ ಸೊಂಪಾಗಿ?

ಹೂವಿನ ಸುತ್ತೆಲ್ಲ ದುಂಬಿಗಳ
ಹಿಂಡಂತೆ,
ಹೂವಿನ ದಳದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ
ಹನಿಗಳೆರಡು ಮುತ್ತಂತೆ
ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದೆಯಂತೆ,
ಹೂವೆಲ್ಲಿ ಬಾಡುವುದೋ ಎಂದು
ಸೂರ್ಯನೂ ಮೋಡಗಳ ಹಿಂದೆಲ್ಲೋ
ಮರೆಯಾದನಂತೆ.

ಹೆಸರರಿಯದ ಆ ಹೂ
ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು ನಾ ನೆಟ್ಟಾಗ
ಬಲು ಹಿಂದೆ ಪ್ರಶ್ನೆ
ನೂರಿತ್ತು ಮನದಲ್ಲಿ
ಬಾಡಿ ಬಳಲಿರುವ ಬಳ್ಳಿ ನಿಲ್ಲುವುದೇ ಈ ನೆಲದಲ್ಲಿ
ಚಿಗುರಿ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹಬ್ಬಿ
ಹೂ ಬಿಡುವುದೇ ಈ ಬಳ್ಳಿ,
ಮೊಗ್ಗು ಬಿರಿದು ಅರಳಿದಾಗ
ಪರಿಮಳ ಹೇಗಿರಬಹುದು ಹೂವಲ್ಲಿ?

ದಿನ ದಿನವೂ ನೀರೆರೆವಾಗ
ಮುಟ್ಟಿ ಸವರುತ್ತಿದ್ದೆ
ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು,
ಬಗ್ಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ
ಮನದಲ್ಲೇ ನಾನಂದುಕೊಂಡು
ಮೊಗ್ಗಾಗಿದೆಯೇ
ಬಳ್ಳಿಯಂಚಿನಲ್ಲೊಂದು..

ವರುಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ
ಹೂ ಬಳ್ಳಿಇನ್ನು ಹೂ
ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು
ನಾ ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟಿರುವಾಗ,
ಅಷಾಢವೆರಗಿ ಎಲ್ಲ
ಹೂಗಿಡಗಳು ಹೂವಿಲ್ಲದೇ
ಬರಿದೆ ನಿಂತಿರುವಾಗ
ಅಂಗಳದಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಾನೆಟ್ಟ
ಹೂ ಬಳ್ಳಿ
ಹೂ ಬಿಟ್ಟಿದೆಯಂತೆ
ನಾನಿಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ

ಹೂವನ್ನು ನೋಡಿ ಚೆಲುವ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಸೆರೆಹಿಡಿಯದಿದ್ದರೇನಾಯಿತು,
ಹೂವಿನ ಚಿತ್ತಾರವನ್ನು
ಮನದಲ್ಲೇ ಚಿತ್ರಿಸಿಕೊಂಡು
ಮೆಲು ನಕ್ಕೆ,
ಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ಬಳ್ಳಿ ತೂಗಿ
ನನ್ನ ನೆನಪಾಗಿ ಹೂವು
ನಕ್ಕಿರಬಹುದೆಂದು
ಮುಂದಿದ್ದ ಹೂವಿನ
ಚಿತ್ರಕ್ಕೊಂದು ಮುತ್ತಿಟ್ಟೆ.

ಅರ್ಥವಾಗದವನು

ರಾತ್ರಿಗತ್ತಲಿಗೆ ಭಯವಿದ್ದಾಗ ನನ್ನಲ್ಲಿ
ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿದ್ದ ನನ್ನ
ಕೈಗಳನ್ನು ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ
ನನ್ನ ಗಲ್ಲವನ್ನೆತ್ತಿ
ಬಾನಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ
ಚುಕ್ಕಿಗಳ ತೋರಿಸಿ,ನಗಿಸಿ
ಕತ್ತಲೆ ಎಂದರೆ ಇದ್ದ ಭಯವನ್ನೋಡಿಸಿ
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಚುಕ್ಕಿ ಎಣಿಸುವ
ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದವನು
ಇಂದು, ಬಾ ಚುಕ್ಕಿ ಹರಡಿ
ಚಿತ್ತಾರವಾಗಿರುವ ಬಾನ ಕೆಳಗೆ
ಕೂತು ಮಾತಾಡೋಣವೆಂದರೆ
"ನನಗೆ ಕೋಟಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳ
ನಡುವೆ ಒಂದಾಗಿ ನಿನ್ನ
ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುವೆನೆಂಬ ಭಯವಿದೆ" ಎಂದ

ನಾನಂದು ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿ
ಬೆದರಿ ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಸೋತು
ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ
ಕೈ ಹಿಡಿದು ಮೆಲು ನಕ್ಕು
ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹರವಿಕೊಂಡಿದ್ದ
ನನ್ನ ಕನಸುಗಳ ತೋರಿಸಿ
ಗುರಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ದಾರಿ
ತಪ್ಪುವುದುಂಟೆ?
ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕು ನೀನು
ಅವುಗಳ ಬಳಿ ಸೇರುವವರೆಗೆ
ಎಂದವನು ಇಂದು,
ಬಾ ನನ್ನೊಡನೆ
ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ
ಹಚ್ಚೋಣ ಎಂದರೆ
"ನನಗೆ ಕನಸುಗಳೇ ಇಲ್ಲ " ಎಂದ.

ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ಎಡವುವೆನೆಂಬ
ಭಯವಿದ್ದಾಗ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಂದೊಮ್ಮೆ
ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುತ್ತಾ
ಎಡವಿದಾಗ ನನ್ನೆತ್ತಿ ಮುನ್ನಡೆಸಿ,
ನನ್ನೊಡನೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವ
ಭರವಸೆಯಿಡುತ್ತಾ
ನಿನ್ನೊಡನೆ ನಾನಿದ್ದೇನೆ ಸದಾ ಎಂದವನು ಇಂದು,
ಕವಲೊಡೆದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಾ ನಿಂತು
ಒಂಟಿತನದ ಭೀತಿ ಕಾಡಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸುವಾಗ
"ಸಮಯಗಳ ಸರಪಳಿಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿ ನಾನು" ಎಂದ.

ಹುಡುಕಾಟ

ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಹಸಿರು ಲಂಗದ ಆ ಪುಟ್ಟ
ಬಾಲೆಯನ್ನ
ನನ್ನೊಳಗೆ ಅವಳು
ಕಳೆದುಹೋಗಿಹಳು ಎಂದೋ..
ಚಿಮ್ಮುವ ನೆರಿಗೆಯ ಆ ಹಸಿರು
ಲಂಗ ಈಗ ಬರೀ ನೆನಪಿನ
ಪುಟಗಳಿಗೆ ಹೊದಿಕೆ..

ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಮುದ್ದು ಗಲ್ಲದ ಆ ತುಂಟ
ಪುಟಾಣಿಯನ್ನ? ಆಗಲೇ
ಮರೆತು ಹೋಗಿದೆಯಲ್ಲ
ಆ ಮುದ್ದು ಮುಖ,
ತುಂಟತನಗಳೆಲ್ಲ ಈಗ ಬರೀ
ನೆನಪಿನ ಪುಟಗಳ ಮೇಲೆ
ಬರೆದ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳು...

ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಕಾಲುವೆಯ ನೀರಲ್ಲಿ ಕಾಲಿಳಿಬಿಟ್ಟು
ಪುಟಾಣಿ ಮೀನುಗಳು ಪಾದಕ್ಕೆ
ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟಾಗ ನಗುತ್ತಿದ್ದ ಚಿನ್ನಾರಿಯನ್ನ?
ಆ ಕಾಲುವೆಯೆಂದೋ ಬತ್ತಿ
ಹೋಗಿದೆಯಂತೆ, ಮೀನಿಟ್ಟ
ಕಚಗುಳಿಗೆ ನಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲ
ಈಗ ಬರೀ ನೆನಪಿನ ಪುಟಗಳ
ಅಂಚಿಗೆ ಬಿಡಿಸಿದ ಬಳ್ಳಿ ರಂಗೋಲಿ.

ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಮಾತು ಮಾತಿಗೆ ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದು
ಮುಖ ಊದಿಸಿಕೊಂಡು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಹನಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಹೊರಗೋಡಿ
ಮತ್ತೆ ಒಳ ಬರುವಾಗ,
ಸಿಟ್ಟಾಗಿದ್ದೆ ಮರೆತು ನಗುವ
ಚಿಲುಮೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದವಳನ್ನು?
ಮಾತಿಗೆ ಮೌನದ ಕಡಿವಾಣ
ಎಂದೋ ಬಿದ್ದಿರಲು, ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುವ
ಪೋರಿಯ ಓಟ ನೋಟಗಳೆಲ್ಲ
ಈಗ ಬರೀ ನೆನಪಿನ ಪುಟಗಳ
ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲಿದ ನೀಲಿ ಶಾಯಿಯ ಗುರುತು

ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಕಳೆದು ಹೋದವಳನ್ನ ?
ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ಸಿಕ್ಕಲಾರದವಳನ್ನ ?
ಮತ್ಯಾಕೆ ಹುಡುಕುತಿ
ನೆನಪಿನ ಪುಟಗಳನ್ನ ಬೀಸು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ
ಹಾರಲು ಬಿಟ್ಟವಳನ್ನ ?
ಅಷ್ಟು ಹಟ ಹೂಡುವೆಯಾದರೆ
ಮನಸೇ, ನೀ ಕೇಳಿಬಿಡು ಎಲ್ಲರನ್ನ
"ಹುಡುಕಿ ಕೊಡುವಿರಾ ನಂಗೆ ನನ್ನ"?

ಪ್ರೀತಿ - ಮೌನ

"ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅನ್ನೋದು ಹರಿಯೋ ನದಿ ಹಾಗೆ ಕಣೊ. ನದಿ ಹೇಗೆ ತನ್ನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳು ಕಷ್ಟಗಳು ಏನೇ ಬಂದರೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿ ಹಾಕ್ಕೊನ್ಡು ಮತ್ತದೆ ನಿರ್ವಿಕಾರ ಭಾವದಿಂದ ಕಡಲನ್ನು ಸೇರುವುದಕ್ಕೆ ಹರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆಯೋ ಹಾಗೆ ಕಣೊ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಕೂಡ. ನಿನ್ನಿಂದ ನಂಗೆ ಎಷ್ಟೇ ನೊವಾದ್ರೂ ನಾನು ಒಂದು ಸಲವೂ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೇ ತೊಡಕುಗಳು ಬಂದರೂ ಎದುರಿಸಿ ನಿನ್ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೀನಿ" .

ಹೀಗನ್ದವಳು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಅವನ ಮುಖವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು.

ಅವಳಂದ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವಂಥ ಯಾವುದೇ ಭಾವನೆ ಅವನ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ತಿಳಿ ನಗೆ ಯನ್ನು ಬೀರುತ್ತಾ ಅವಳನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವನು. ಅವಳಿಗೆ ಅವಮಾನವಾದಂತಾಯಿತು.

"ಮಾತಿಗೆ ಮೂರು ಅರ್ಥವಾದರೆ ಮೌನಕ್ಕೆ ನೂರು ಅರ್ಥವಂತೆ. ಮಾತಿನ ಮೂರು ಅರ್ಥಗಳನ್ನು ಅರಿಯುವುದೇ ನನಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಿರುವಾಗ ಇನ್ನು ನಿನ್ನ ಮೌನದ ನೂರು ಅರ್ಥಗಳನ್ನು ನಾನು ಬೇಧಿಸಬೇಕಂದರೆ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವೋ ಅದು? ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಾನು ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟಿದ್ದು ಸಾಕು ಇನ್ನು. ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ಮೌನಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ ನನಗೆ. ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬುದು ಇರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲ ಬರೀ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯಾಗಿತ್ತು. ನೀನಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ನಿವೇದಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮೆಯಿರಲಿ. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ನದಿ ಬತ್ತಿ ಬರಡಾಗುವುದನ್ನು ನಿಂತು ಇನ್ನೂ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ನನ್ನಿಂದ ಆಗದು. ನಾನಿನ್ನು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ" ಗಂಟಲುಬ್ಬಿ ಬಂದರೂ ಇವಿಷ್ಟೂ ಮಾತನ್ನು ಆಡಿದವಳು ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು ಹೊರಡಲಣಿಯಾಗಿ ಅವನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದರೆ ಅವನದು ಮತ್ತದೆ ಮೌನ.

ಎದ್ದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟವಳು ಎರಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದಿಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಕೈಗಳೆರಡನ್ನೂ ಹಿಡಿದಂತಾದಾಗ ಅಲ್ಲೇ ನಿನ್ತಳು.

ಅವಳ ಹಿಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಅವನು ಅವಳ ಕೈಗಳೆರಡನ್ನೂ ತನ್ನ ಕೈಗಳಿಂದ ಮೇಲೆ ಎತ್ತಿ ಆಕಾಶದತ್ತ ಚಾಚಿದ. ಅವಳು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಮೇಲೆ ನೋಡಿದಳು. ಇಡೀ ಆಕಾಶವೇ ಅವಳ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಯಾದಂತೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ಅವನು ಏನಾದರೂ ಹೇಳುವನೇನೋ ಅನ್ದುಕೊನ್ಡಳು. ಇಲ್ಲ ಈಗಲೂ ಅವನು ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.

ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಯಾದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಆಕಾಶವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು. ಆಕಾಶದ ವಿಸ್ತಾರಕ್ಕೆ ಪರಿಮಿತಿಯಿದೆಯೆ?? ಅಬ್ಬಾ !! ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅವನ ಪ್ರೀತಿ ಆಕಾಶ ದಷ್ಟು!! ಆ ಶುಭ್ರ ನೀಲಿ ಆಗಸ ಎಷ್ಟು ನಿಶ್ಕಲ್ಮಶ ಎಷ್ಟು ಸುಂದರ. ನಿಷ್ಕಳಂಕತೆಯ ಸಂಕೇತವಾದ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣ ಅಲ್ಲೇ ಇದೆ. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮನಕ್ಕೆ ಮುದ ನೀಡುವ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣ ಕೂಡ. ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ಓಡಿಸಿ ಬೆಳಕನ್ನು ಕೊಡುವ ಸೂರ್ಯನಿರುವುದೂ ಆಕಾಶದಲ್ಲೇ!! ಪ್ರೀತಿಯ ಚುಕ್ಕಿ ಚಂದ್ರಮರಿರುವುದೂ ಅಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲವೇ??. ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಏಳು ಬಣ್ಣಗಳ ಮಿಲನ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು ನನ್ನ ಅವನ ಮನಸಿಗೆ ಸೇತು ಬಂಧವೇ? ಇದು ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲದೇ ಇನ್ನೇನು? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬತ್ತಿ ಹೋದ ನದಿ ಮತ್ತೆ ತುಂಬಿ ಹರಿಯಲು ಮಳೆ ಹನಿಸುವ ಮೋಡವೂ ಆಕಾಶದಲ್ಲೇ ತಾನೆ ಇರುವುದು.

ಮೌನದ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥ ಅವಳಿಗಾಗ ಆಗಿತ್ತು.

ಹಾಗೆಯೇ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಅವನ ಮುಖ ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಕೈಗಳನ್ನೆತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅದೇ ಮಂದಹಾಸವಿತ್ತು. ಕಣ್ಣುಗಳೆರಡೂ ಮೆಲುವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದವು. ಅವನ ಉಸಿರಿನ ಧ್ವನಿಯೊಂದೇ ಅವಳಿಗೆ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಮುಂದೆ ತಿರುಗಿ ತಾನೂ ಕಂಗಳೆರಡನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿದಳು. ಹನಿಗಳೆರಡು ಬಂಧನದಿಂದ ಮುಕ್ತಗೊಂಡಂತೆ ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಜಾರಿದವು.