ಚಂದ್ರನು ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದನು....

ಚಂದ ಮಾಮನಿಗೂ ನನಗೂ ಮೊದಲಿನಿಂದ ಏನೋ ಒಂದು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ. ದಿನಾಲೂ ರಾತ್ರಿಯಾಗಾಸದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಎಣಿಸುವುದೆಂದರೆ ನಂಗಿಷ್ಟ. ಚಂದ್ರನನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ಈ ರೀತಿ ರಾತ್ರಿಯಾಗಾಸದಲ್ಲಿ ಮೋಹ ಬೆಳೆಯಲು ಕಾರಣವಾದ ಆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಗುವವು.

ನಾನಾಗ 4-5 ವರ್ಷದವಳಿರಬಹುದು. ದಿನಾಲೂ ರಾತ್ರಿ ಊಟವಾದ ಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವಾಗ ಅಪ್ಪಯ್ಯ ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತು ಅಕ್ಕನನ್ನು ಹೊರಗಡೆ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಊಟವಾದ ಮೇಲೆ ಮಲಗುವ ಮುನ್ನ ನೂರು ಹೆಜ್ಜೆ ನಡೆಯಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ಕಾನೂನು ಬೇರೆ!! ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಕಾಟವಿಲ್ಲದೇ ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬುದು ಉದ್ದೇಶವಿರಬೇಕು.
ಅಪ್ಪಯ್ಯನ ಎರಡೂ ಕೈಯೊಳಗೆ ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಬೆರಳುಗಳು ಬೆಸೆದಿರುತ್ತಿದ್ದವು. "ಉಂಡು ನೂರಡಿ ನಡೆದು" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ನಮ್ಮ ನಡಿ ಗೆ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಬೇಗ ಬೇಗ ನೂರು ನಡೆಯನ್ನು ಮುಗಿಸಬೇಕೆಂಬುದೇ ದಿನಾ ನನ್ನ ಆಲೋಚನೆ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿ ನೂರಾದ ತಕ್ಷಣ "ಅಪ್ಪಯ್ಯ ನೂರು ಆಯ್ತು ನೂರು ಆಯ್ತು" ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. (ಆಗಲೇ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಜಾಣ ! :-) ) "ಇಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಆಗಿಲ್ಲ " ಎಂಡುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಷ್ಟು ಬೇಜಾರಾಗ್ತಿತ್ತು.. ಸಾಕು ಸಾಕೂ ಎಂದು ಹಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಕೊನೆಗೆ ಸರಿ ಹೋಗಲಿ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕೂರೋಣವೆಂದು ಹೋದರೆ ನಾನು ಕಥೆ ಹೇಳು ಕಥೆ ಹೇಳೆಂದು ಪೀಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪಯ್ಯನಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಕಥೆ ಹೇಳಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ.. ಅದಕ್ಕೆ ಪದ್ಯ ಹೇಳ್ಕೊ ಡ್ತೀ ನಿ ಅಂತ ಶುರು ಮಾಡ್ತಿದ್ರು. ಅಪ್ಪಯ್ಯನ ಹತ್ರ ಪದ್ಯಗಳ ಬುಟ್ಟಿನೆ ಇರ್ತಿತ್ತು ... ಅವೆಲ್ಲ ಪದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗ್ತಿದ್ದಿದ್ದು, ಚಂದ್ರನೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಯಲು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು... ಈ ಲೇಖನ ಬರೆಯಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದ್ದು.. ಇಂದಿಗೂ ನಾನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಗುನುಗುವುದು ಎಂದರೆ...
ತಿಂಗಳ ಬೆಳಕಿನ ಇರುಳಿನಳೊಂದು
ಅಮ್ಮನು ಕೆಲಸದಿ ಇರುತಿರೆ ಕಂಡು
ಗೋಪಿಯೂ ಪುಟ್ಟು ಹೊರಗಡೆ ಬಂದು
ಬಾವಿಯ ಇಣುಕಿದರು
ಬಾವಲಿ ಚಂದ್ರನ ಬಿಂಬವ ಕಂಡು
ಚಂದ್ರನು ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದನು ಎಂದು
ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪವೇ ಎನ್ನುತಲೊಂದು ಕೊಕ್ಕೆಯ ಹುಡುಕಿದರು

ಹಗ್ಗದ ತುದಿಯಲಿ ಕೊಕ್ಕೆಯ ಕಟ್ಟಿ
ಚಂದ್ರನ ಮೇಲಕೆ ಎತ್ತಲೂ ಎಂದು
ಗೋಪಿಯೂ ಪುಟ್ಟು ಹಗ್ಗದ ಕೊಕ್ಕೆಯ ಬಾವಿಗೆ ಇಳಿಸಿದರು
ಹಗ್ಗದ ಕೊಕ್ಕೆಯೂ ಕಲ್ಲಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ
ಪುಟ್ಟು ಚಂದ್ರನು ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಕ್ಕ ಎನ್ನುತಾ
ತುಂಬಾ ಭ ರದಿಂದಳೆಯೇ ಹಗ್ಗವು ತುಂಡಾಯ್ತು

ಎಳೆತದ ರಭಸಕೆ ಪುಟ್ಟು ಬಿದ್ದಾ,
ಮೆಲ್ಲನೇ ಮನೆ ಕಡೆ ನೋಡುತಲೆದ್ದ
ಗೋಪಿಗೆ ಆಗಸ ತೋರುತಲೆಂದ
ಗೋಪಿ ನೋಡಲ್ಲಿ
ಚಂದ್ರನ ಮೇಲಕೆ ಏರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ
ನಮ್ಮಯ ದೇವರ ಬದುಕಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ
ಅಮ್ಮಗೆ ಗೊತ್ತಾದರೆ ನಾ ಕೆಟ್ಟೇ
ಎಂದೋಡಿ ದ ಪುಟ್ಟು.....

ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರೋ ಪದ್ಯ... ದಿನಾಲೂ ಇದೆ ಪದ್ಯ ಹೇಳಿಕೊಡೆಂದು ಹಟ ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ದಿನಾಲೂ ಮುಂದೆ ಏನಾಗುವುದೋ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಎನ್ನುವ ಕುತೂಹಲ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು... ಎಂಥ ಮುಗ್ಧತೆ!!!! ಆದರೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬೇಜಾರಿತ್ತು ನಂಗೆ ಆ ಪದ್ಯ ಕೇಳುವಾಗ.. ಏನೆಂದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕನನ್ನು ಪುಟ್ಟು ಎಂದೆ ಕರೆಯುವುದು. ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಇರುವಾಗ ನಾನು ಏಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ದಿನಾ ರಾಗ ಎಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದು ದಿನ ಸಾಕಾಗಿ ಅಪ್ಪಯ್ಯ ಪದ್ಯವನ್ನು ನನ್ನಿಷ್ಟದಂತೆ ಬದಲಿಸಿ,
"ಶ್ಯಾಮುವು ಪುಟ್ಟುವು ಹೊರಗಡೆ ಬಂದು ಬಾವಿಯ ಇಣುಕಿದರು"
ಎಂದು ತಿರುಚಿ ನನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಗೊಳಿಸಿದರು. ಆಮೇಲೆಲ್ಲ ಆ ಪದ್ಯ ಕೇಳುವಾಗ ನಾವೇ ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಮಕ್ಕಳೇನೋ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಾವೇ ಬಾವಿ ಇಣುಕಿದಂತೆ, ಅಮ್ಮ ಬಂದರೆ ಏನಾಗುವುದೆಂಬ ಭಯ ಎಲ್ಲ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಚಿತ್ರಿಸಿದಂತಿರುತಿತ್ತು ....ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಹಾಗೆಯೇ ನಿದ್ದೆ ಹೋಗಿರುತ್ತಿದ್ದೆವು ನಮಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ.... ಎಷ್ಟು ಜೀವಕಳೆ ತುಂಬಿರುತ್ತಿತ್ತು ಆ ಸಂಜೆಗಳಲ್ಲಿ... ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ... ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಬಾರದ ಆ ಕ್ಷಣಗಳಿಗಾಗಿ ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ... ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ನೆನಪಿನ ಸುಳಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ಇಂದಿಗೂ ಕತ್ತಲಾದೊಡನೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೊರಗಡೆ ಆಕಾಶವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೇ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇನೆ.. ಕಿವಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ಪುಟ್ಟ ಶ್ಯಾಮುವಿನ ಧ್ವನಿ ಗುಂಜಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ "ಚಂದ್ರನು ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದನು ಎಂದು...."